zondag 17 mei 2015

Ondeelbaar geheel

Ecosystemen werken! 

Van de bloemetjes en de bijtjes... in een ecosysteem is elk onderdeel belangrijk. Alles hangt met alles samen en dat is niet alleen zo in de natuur.
Het maakt niet uit of je de conciërge of de directeur bent van een school.  Een goede organisatie is als een ecosysteem. Alle medewerkers zijn belangrijk en hebben hun eigen rol, taak en verantwoordelijkheid. Als het goed werkt vormen de medewerkers samen een goed ecosysteem. Het werk dat ze doen voor de organisatie doet er toe, het werk dat ze doen is onmisbaar.

We hebben het allemaal wel eens gezegd "maak je niet druk, niemand is onmisbaar"! Het gaat niet zozeer om de persoon zelf , maar veel meer om de combinatie van het werk en de persoon die het uitvoert. Dat maakt je werk uniek en onderscheidend. Je bijdrage aan de organisatie doet er toe en je voelt je onmisbaar. Wie wil dat niet?
Het is goed om jezelf en anderen af en toe de vraag te stellen of het werk dat je doet er (nog) wel toe doet en waarom.

zondag 10 mei 2015

Uit je comfort zone.


Is de wolf terug?


Na 150 jaar was de wolf weer even terug in Nederland. Hij kwam uit Duitsland en maakte een rondje door de noordelijke provincies van ons land. Het leek alsof hij op verkenning was, op zoek naar nieuwe gebieden. Ook leiders moeten regelmatig op zoek naar nieuwe gebieden. Soms moet een leider uit zijn of haar comfort-zone om een nieuwe oplossing te vinden voor situaties waarmee hij geconfronteerd wordt. Een gedegen verkenning met een breed perspectief geeft nieuwe inzichten of bevestigt de route die hij al voor ogen had.








De wolf die ook uit beeld verdween, en die ik persoonlijk heel erg
mis, is Bor de Wolf. Een oude wijze vriend uit Fabeltjesland. Een zachtaardige wolf die in Het Praathuis een lekker kopje eikeltjeskoffie schenkt en ondertussen allerlei zaken aan de orde laat komen die spelen in zijn team. Als hij het even niet meer weet dan gaat hij naar het Enge Bos en ontdekt daar dat bijna alles problemen oplosbaar zijn als je rustig de tijd neemt om er over na te denken.









zondag 26 april 2015

Is het wat het is?

Eik of geen eik?
Afgelopen week raakte ik, al wandelend over het schoolplein, in gesprek met een collega. Alle bomen op het plein waren omgezaagd. "Zonde dat ze al die eiken hebben weggehaald, waar was dat nou voor nodig?" "Dat waren geen eiken", gaf ik aan. "Oh ja zeker wel", ketste hij terug. "Hij is anders wel hovenier", sprak een andere collega die ook aan de wandeling deelnam. Ik kreeg een grijns op mijn gezicht en vertelde dat ik die ochtend een man van het bedrijf had gesproken dat de bomen had gerooid. Het zijn amberbomen en die worden niet zo oud omdat ze ondiep wortelen. Ze moesten dus weg, er komen nieuwe bomen.
Op onze werkplek aangekomen dook de collega-hovenier in zijn computer om op uit te zoeken waarom hij als kenner in de bomen toch al die jaren eiken had gezien. Het raadsel was snel opgelost. Bepaalde gecultiveerde eiken en de amberboom blijken bladeren te hebben die op elkaar lijken.
Tja, soms ziet iets er op het eerste gezicht hetzelfde uit maar als je dieper kijkt, dan kan het wel eens heel anders zijn. Een discussie is zo in het leven geroepen als we  niet goed genoeg kijken. Ook leerde ik dat dingen een bepaalde houdbaarheid hebben en dat het dan niet erg is om zeden te vervangen door iets nieuws.




Een dwaas ziet niet dezelfde boom die een wijze ziet.
William Blake

zondag 5 april 2015

Naar elkaar toe buigen.

Fuseren….

Fuseren is meestal een lastig en intensief proces. Je moet het samen willen en de meerwaarde er van inzien. Ook in de natuur wordt gefuseerd, daar gaat het ogenschijnlijk vanzelf; meestal is het een groeizaam proces van jaren.
Fuserende partijen moeten naar elkaar toe willen buigen om uiteindelijk met elkaar te kunnen vergroeien. Door het verbinden van de individuele krachten creëer je samen nieuwe mogelijkheden. Dit gaat meestal niet vanzelf, daarvoor is expertise, tijd en flexibiliteit nodig.
Onderstaande groene tunnel (berceau) kun je vinden bij Kasteel het Nijenhuis in Heino.


maandag 5 mei 2014

Natuurgeweld

Krachten bundelen.

Vorige week is bij ons in het dorp de bliksem op verschillende plekken ingeslagen. Gelukkig zijn er geen persoonlijke ongelukken gebeurd. Er zijn wat aardlekschakelaars gesprongen, ruiten geknapt, een enkele oude modem is ter ziele en een grote eik is omgegaan. Dit laatste was echt een knap staaltje natuurgeweld.  Het leken wel luciferhoutjes, de resten die nog overeind stonden.



Je kunt je levendig voorstellen hoeveel energie die ene lichtflits in zich had. Je zou deze energie willen vatten om er allerlei mooie positieve dingen mee te doen. Kent u dat effect? Door alle krachten in de organisatie te bundelen en een goede focus lijkt zelfs de grootste klus een peuleschil.



donderdag 20 maart 2014

Uit de wind.

De wielerronde van Drenthe.

Afgelopen week kwam de wielerronde van Drenthe langs ons huis. Ik was thuis aan het werk en kon deze happening live meemaken. Dit toeval is bijna te groot om waar te zijn.
De ronde van Drenthe is een lange koers, als je wilt zelfs 140 km lang. Hij voert dwars door het mooie vlakke landschap van Midden Drenthe. Soms met beschutting van het bos maar ook vele kilometers onbeschut over kleine weggetjes langs nu nog kale akkers. Wie voorop rijdt vangt de volle wind,  "de kop erveur" zeggen ze hier. Dat houd je niet de hele rit vol. Je moet slim omgaan met je krachten en samen kom je veel verder dan alleen. Een handige aanpak is de waaiervorm. Op deze manier kunnen velen meeprofiteren van de beschutting van de kopmannen of -vrouwen. De sterkste benen dragen de grootste last. Hoe verder naar achteren hoe meer beschutting.

Weer zoiets dat we volgens mij hebben afgekeken van de natuur. De ganzen doen dit instinctief en leggen zo succesvol vele kilometers samen af naar verre voedselrijke oorden. Onderweg moedigen ze elkaar aan door veelvuldig naar elkaar te gakken. Dat hoorde ik de wielrenners trouwens ook doen.

Hebt u de laatste tijd nog mensen uit de wind gehouden en naar collega's gegakt?



donderdag 6 maart 2014

De bomen en het bos.

Zie jij de bomen en het bos?

Peter Senge komt in mei naar Nederland. In 1997 maakte deze leiderschapsgoeroe grote indruk op mij met zijn boek "De vijfde discipline", een boek over systeemdenken. Alles hangt met alles samen en de kunst voor een leidinggevende is om het bos te zien maar ook door het bos heen te kijken en de bomen te zien.
Het bos als natuurlijk ecosysteem is een mooie metafoor voor een samenhangend geheel dat je niet alleen vanuit de theorie kunt begrijpen en doorgronden. Om dat te kunnen moet je zelf het bos in en al je zintuigen gebruiken. Alles samen: dieren, planten, geuren en het licht, maken het bos tot een bos en dat is echt iets anders dan een park of een rij bomen langs de weg. Het bos is een ondeelbaar geheel waar elk onderdeel zijn eigen plek en waarde heeft.
Een sterke organisatie is te vergelijken met een gezond bos, dat meer is dan een groepje prachtige bomen bij elkaar. De leidinggevende heeft als belangrijke opdracht ervoor te zorgen dat in de organisatie het bos en de bomen in hun samenhang worden gezien. Lukt dat?